درکنج دلم عشق کسی خانه ندارد
کسی جای دراین کلبه ویرانه ندارد

دل را به کف هر که نهم باز پس آرد
کسی تاب نگهداری دیوانه ندارد

گفتمش دل میخری ؟
پرسید چند؟

گفتمش دل مال تو تنها بخند

خنده ای کرد و دل ز دستانم ربود
تا به خود باز امدم او رفته بود

دل زدستش روی خاک افتاده بود
جای پایش روی دل جا مانده بود

ای کاش که معشوق ز عاشق طلب جان می کرد، تا که هر بی سرو پایی نشود یار کسی